The Song of the Butterfly [Hungary 2014] HD

Να είσαι...

Δεν ξέρω αν υπάρχουν λευκοί άνθρωποι.
Άνθρωποι μόνο γεμάτοι φως και αγάπη.
Ή άνθρωποι μόνο γεμάτοι σκοτάδι και κακία.

Ίσως όλα να συνυπάρχουν
σε μια ευαίσθητη, λεπτή ισορροπία.

Πίστευα πάντα πως είναι είτε το ένα είτε το άλλο.
Μα αν ένας άνθρωπος, φαινομενικά καλός και ευαίσθητος,
μπορεί να κάνει άσχημες και καταστροφικές σκέψεις...
πόσο απέχει από το να τις πράξει;

Κάθε μας βήμα στο μονοπάτι της ζωής
είναι μια πρόκληση και μια επιλογή που καλούμαστε να πάρουμε.
Να είμαστε δίκαιοι ή άδικοι.
Σωστοί ή λάθος.
Να αγαπάμε ή να μισούμε.

Η επιλογή όμως... πώς γίνεται;

Σύμφωνα με αυτό που υπάρχει έτσι κι αλλιώς μέσα μας;
Ή ανάλογα με τα εκάστοτε εξωτερικά ερεθίσματα;

Κάθε μας ενέργεια είναι καθαρά... εμείς;
Ή εξαρτάται από τις καλές ή κακές ενέργειες των άλλων;

Και τελικά,
πόσο ακέραιος μπορείς να λες πως είσαι
αν εκείνο που επιλέγεις
είναι αποτέλεσμα των "κακών" ενεργειών εναντίον σου;

Ακεραιότητα...
Λέξη που δεν χωρά συμβιβασμούς, ε;

H Αυλή του Βασιλιά.

Η Αυλή του Βασιλιά είναι μικρή η μεγάλη.

Δεν έχει σημασία το μέγεθος της, όσο οι τύποι που συχνάζουν σε αυτήν.

Άτομα με ξεχωριστά ταλέντα.

Άλλοι επιδεικνύουν το χιούμορ και την ευφράδεια τους, άλλοι επίδοξοι έμπιστοι και σύμβουλοι.

Υπάρχουν φυσικά και οι εκαστοτε υποψήφιες παλλακίδες η οι υποψήφιες προσωρινομόνιμες ερωμένες.

Στην Αυλή του Βασιλιά θα βρεις επίσης και τον Σπιούνο.

Σαν ένας αξιοπρεπής Άρτεμης Μάτσας θα είναι πάντα πρόθυμος να  βοηθήσει να βρεθούν οι πληροφορίες

για το σωστό αντίτιμο.

Εννοείτε πως από την εν λογω αυλή δεν λείπει και ο Κόλακας.

Είναι εκείνος που χωρίς αργοπορία και όνειδος θα τρέξει να εκθειάσει τον Βασιλιά,

να τονίσει τα προσόντα και την ανωτερότητα του.

Δεν προσβλέπει σε άμεσα κέρδη και είναι προσεκτικός στον χρόνο που θα χρησιμοποιήσει τις παραινέσεις του.

Και ο Βασιλιάς, ακλόνητος στον κέρινο θρόνο του, εξουσιάζει και αποφασίζει,Ζωή και Θάνατο.

Μοιράζει πλούτη και εξουσία. Σίγουρος, για τις πληροφορίες του, πεπεισμένος για την δικαιοσύνη του,

ευτυχισμένος απο την γοητεία του, χαρούμενος για τους φίλους του,

απολαμβάνει τα αστεία του Γελωτοποιού Τρελού της Αυλής.

Του μόνου που του λέει Αλήθειες που ακούν μόνο πρόθυμα αυτιά, και βλέπουν καθαρές ψυχές.

άκου τα πίσω λόγια

δες πίσω από τις πράξεις..!!

Οδύνη και Ηδονή

Όσο κι αν αναζητώ την ηδονή,
τις περισσότερες φορές καταλήγω στην οδύνη.

Και οι δύο δρόμοι υποτίθεται πως είναι γνώριμοι, οικείοι.
Κι όμως...

Αφού για κάθε αποτέλεσμα, για κάθε κατάσταση, ευθύνομαι εγώ,
κι οι άλλοι είναι απλοί κομπάρσοι στο έργο της ζωής μου,
πώς καταφέρνω να πονάω ξανά και ξανά;

Άρα, οι επιλογές μου είναι λάθος.

Πώς γίνεται να κάνω τόσα λάθη,
αφού οι επιθυμίες μου υποτίθεται ότι έχουν να κάνουν με τις ανάγκες μου;

Καταλήγω να πιστεύω πως αυτό που πραγματικά χρειάζομαι,
δεν το ξέρω.
Δεν ξέρω τι χρειάζομαι.

Πρέπει να παλέψω με εμένα την ίδια για να βρω το πραγματικό μου Εγώ.
Πρέπει να μάθω να ακούω εκείνη τη Φωνή που μου δείχνει τον Δρόμο.

Χωρίς διάγνωση,
το μονοπάτι της επίγνωσης μοιάζει με ρωσική ρουλέτα.
Κάθε τι που νομίζω ή πιστεύω ως αληθινό — αλλά δεν είναι —
είναι μια σφαίρα στην καρδιά του νου μου.

Και καταλήγω να πονάω.

Προσδοκώντας και επιδιώκοντας την ηδονή,
το μόνο που καταφέρνω είναι να κάνω ένα με το πετσί μου την οδύνη.

Και ύστερα...
έρχεται ο εθισμός.
Ένας λαβύρινθος χωρίς έξοδο.

Δεν μπορώ να βγω από εκεί.
Το μόνο που νιώθω είναι η ηδονή της οδύνης μου.

Η οδύνη μου είναι ένα σκοτεινό δωμάτιο.
Ξέρω κάθε σπιθαμή του.

Κάθε ρωγμή στους τοίχους,
μετά από κάποιο σοκ — μια απώλεια ψευδαίσθησης —
φωνάζει πως έξω από αυτό το δωμάτιο υπάρχει και κάτι άλλο.

Μα έξω από αυτό το δωμάτιο δεν ξέρω τίποτα.

Κι όμως, νιώθω πως αυτό είναι το στοίχημα της ζωής μου:
να ανοίξω την πόρτα και να πετάξω.

Και έτσι...
διαμέσου του Σκότους,
να βρω τον Άγνωστο Θεό.

Τον Εαυτό μου.

Αγαπα αν τολμας..

Αγαπαμε αν τολμάς


Είμαι το χέρι, δίπλα σου που σηκώνει τα χέρια για προσευχή

Είμαι η μήτρα, που σε γέννησε

Είμαι το πρεζόνι, που του είπαν πως μαστουρωμένος μπορεί να αντέχει

Είμαι ο μπεκρής, που πιστευει πως  το μπουκάλι είναι λήθη

Είμαι ο ζητιάνος, που παλεύει να κρατηθεί από το τίποτα που έχει για μαξιλάρι

Είμαι το μικρό παιδί, που μπλέκεται στα πόδια σου ενώ τρέχεις να προλάβεις το μετρό

Είμαι η άδεια σου μέρα από αισθήσεις

Είμαι η νύχτα, που ξερνά δηλητήριο

Είμαι το χαμένο σου χαμόγελο



Αγάπαμε αν τολμάς

Είμαι ο φόβος ,για όσες στιγμές πόνεσες

Η οργή ,για όσα όνειρα δολοφονηθήκαν κάτω από τρελά φορτηγά

Είμαι ο πόνος, που ήρθε να σε βρει την ώρα της μεγάλης σου βεβαιότητας

Είμαι η αμφιβολία του νικητή\

Η θλίψη και η ταπείνωση του ηττημένου



Αγάπα με αν τολμάς

Δεν υπάρχουν όρια στην αγάπη

Δεν χάνεις ποτέ

Δεν υπάρχει τίποτα να χάσεις από όσα σου ανήκουν όταν αγαπάς

Αγάπαμε αν τολμάς

Και δώσε μου

Όχι σαν έμπορος φτηνών υφασμάτων

Αλλά σαν ερημίτης που χαρίζει στο δέντρο την τελευταία του σταγόνα από νερό

Όχι σαν σύννεφο περαστικό

Μα σαν βροχή που ποτίζει το ξερό χώμα και γίνεται ένα με την ουσία του

Όχι σαν φωτιά που απογυμνώνει τον αέρα

Μα σαν φλόγα δυνατή που ζεσταίνει ακόμα και στους λασπότοπους



Αγάπαμε αν τολμάς

Με το πάθος ενός εφευρέτη

Με τον Έρωτα ενός Αγίου

Με την τόλμη ενός εξερευνητή

Αγάπαμε Άνθρωπε

Εγώ είμαι Εσύ..

Η Γραμμή..

Όλοι, κάποτε, στεκόμαστε πάνω σε μια γραμμή.
Εκεί όπου σκάει το κύμα,
εκεί όπου το στεγνό συναντάει το βρεγμένο.

Γραμμές λεπτές, σχεδόν αόρατες.
Που χωρίζουν την αγάπη από τη συνήθεια.
Τον έρωτα από το πάθος.
Το μίσος από την πίκρα.
Το αληθινό από το βολικό.

Γραμμές που δεν φαίνονται πάντα.
Κι όμως, καμιά φορά, τις περνάμε.
Όχι από αδυναμία —
αλλά από την ανάγκη να συνεχίσουμε να περπατάμε.

Μια γραμμή μας χωρίζει από την τρέλα.
Μια άλλη, από την παραίτηση.

Κι όμως...
όλη η ζωή είναι ένας χορός πάνω σε γραμμές.
Άλλες τις σχεδιάζουμε ανεπίγνωστα μόνοι μας.
Άλλες τις βρίσκουμε τυχαία μπροστά μας.

Κι ίσως, τελικά,
η ζωή να μην είναι να μείνεις πίσω από τις γραμμές,
ούτε να τις διαλύσεις με θυμό.

Ίσως ζωή να είναι να μάθεις να περνάς απέναντι,
να βρεις τον Εαυτό σου.

Έχετε νιώσει ποτέ το τίναγμα της ψυχής
όταν διασχίζετε μια τέτοια γραμμή;
Είναι σαν να πεθαίνεις και γεννιέσαι ξανά.

Κάθε φορά.

Βραδινές σκέψεις..

Είναι κάτι νύχτες,
τόσο αβάσταχτες όσο και το σκοτάδι που τις τυλίγει.
Γεμάτες μοναξιά και θλίψη.

Όλα να φωνάζουν: "Φύγε, τρέξε!"
Κι εγώ...
ακίνητη.
Αδύναμη.
Σαν απούσα.

Είναι νύχτες που δεν τολμώ ούτε καν να μιλήσω με τον εαυτό μου.
Και η μουσική —
ακόμα κι αυτή —
γίνεται φαρμάκι που στάζει μέσα στο αίμα μου,
σταγόνα σταγόνα,
όλο τον θάνατο που μπορεί.

Τέτοιες νύχτες,
θα 'θελα να είμαι δυνατή.
Να μην έχω ανάγκη τίποτα.
Όμως... δεν είμαι.

Και έχω ανάγκη.
Μια αγκαλιά.
Ένα χάδι στα μαλλιά μου.
Μια ανάσα κοντά στο πρόσωπό μου.
Δυο λόγια τρυφερά.

Τέτοιες νύχτες δεν ζω.
Απλά παλεύω να πάρω μικρές ανάσες.
Βυθίζομαι ολοένα και πιο βαθιά μέσα σε μια απουσία,
χωρίς όνομα, χωρίς μορφή.

Ακροβατώ
ανάμεσα στο θηρίο και τον άγγελο μέσα μου.

Χιλιάδες οι σκέψεις.
Οι περισσότερες άσχημες, ποταπές,
σαν σκουριασμένες άγκυρες
που βυθίζουν την ψυχή μου
σε μια άβυσσο που όμοιά της δεν έχω ξαναδεί.

Τι κάνω;
Πού πάω;
Πώς;

Το φεγγάρι ρίχνει το φως του πάνω μου.
Με λυγίζει.
Με θανατώνει λίγο,
καθώς ξεπροβάλλει πίσω από τα σύννεφα.

Τότε θέλω να κλάψω.
Να στερέψω.

Αναρωτιέμαι αν έχει σημασία το αύριο τελικά.
Αν έχω τόση δύναμη μέσα μου,
που να μην έχει καμία σημασία το αύριο.

Κι άλλες φορές...
πιστεύω πως είμαι ανίκητη πλέον.
Πως τίποτα δεν μπορεί να ρίξει ίσκιο
ανάμεσα σε μένα και στον ήλιο μου.