The Song of the Butterfly [Hungary 2014] HD

Να είσαι...

Δεν ξέρω αν υπάρχουν λευκοί άνθρωποι

Άνθρωποι μόνο γεμάτοι από φως και αγάπη

Η άνθρωποι γεμάτοι από σκοτάδι και κακία

Η αν όλα συνυπάρχουν σε μια ευαίσθητη και λεπτή ισορροπία

Πίστευα πάντα, πως είτε είναι το ένα η το άλλο.

Αν όμως ένας άνθρωπος που φαινομενικά είναι καλός και ευαίσθητος

πως μπορεί να κάνει άσχημες και καταστροφικές σκέψεις?

και πόσο απέχει από το να τις πράξει?

Κάθε μας βήμα στο μονοπάτι της ζωής

είναι και μια πρόκληση και μια επιλογή που καλούμαστε να παρουμε....

Να είμαστε δίκαιοι η άδικοι

Σωστοί η λάθος

Να αγαπάμε η να μισούμε

Η επιλογή όμως πως γίνεται??

Σύμφωνα με αυτό που υπάρχει έτσι και αλλιώς μέσα μας

Η από τα εκάστοτε εξωτερικά ερεθίσματα?

Κάθε μας ενέργεια είναι καθαρά.. ΕΜΕΙΣ..

η εξαρτάται από τις καλές η κακές ενέργειες των άλλων?

Και τελικά πόσο ακέραιος μπορεί να λες πως είσαι

αν εκείνο που επιλέγεις είναι αποτέλεσμα

των "κακών" ενεργειών εναντίον σου?

Ακεραιότητα....λέξη που δεν χωρά συμβιβασμούς...ε??

H Αυλή του Βασιλιά.

Η Αυλή του Βασιλιά είναι μικρή η μεγάλη.

Δεν έχει σημασία το μέγεθος της, όσο οι τύποι που συχνάζουν σε αυτήν.

Άτομα με ξεχωριστά ταλέντα.

Άλλοι επιδεικνύουν το χιούμορ και την ευφράδεια τους, άλλοι επίδοξοι έμπιστοι και σύμβουλοι.

Υπάρχουν φυσικά και οι εκαστοτε υποψήφιες παλλακίδες η οι υποψήφιες προσωρινομόνιμες ερωμένες.

Στην Αυλή του Βασιλιά θα βρεις επίσης και τον Σπιούνο.

Σαν ένας αξιοπρεπής Άρτεμης Μάτσας θα είναι πάντα πρόθυμος να  βοηθήσει να βρεθούν οι πληροφορίες

για το σωστό αντίτιμο.

Εννοείτε πως από την εν λογω αυλή δεν λείπει και ο Κόλακας.

Είναι εκείνος που χωρίς αργοπορία και όνειδος θα τρέξει να εκθειάσει τον Βασιλιά,

να τονίσει τα προσόντα και την ανωτερότητα του.

Δεν προσβλέπει σε άμεσα κέρδη και είναι προσεκτικός στον χρόνο που θα χρησιμοποιήσει τις παραινέσεις του.

Και ο Βασιλιάς, ακλόνητος στον κέρινο θρόνο του, εξουσιάζει και αποφασίζει,Ζωή και Θάνατο.

Μοιράζει πλούτη και εξουσία. Σίγουρος, για τις πληροφορίες του, πεπεισμένος για την δικαιοσύνη του,

ευτυχισμένος απο την γοητεία του, χαρούμενος για τους φίλους του,

απολαμβάνει τα αστεία του Γελωτοποιού Τρελού της Αυλής.

Του μόνου που του λέει Αλήθειες που ακούν μόνο πρόθυμα αυτιά, και βλέπουν καθαρές ψυχές.

άκου τα πίσω λόγια

δες πίσω από τις πράξεις..!!

Οδύνη και Ηδονή

Όσο και να αναζητάμε την ηδονή, τις περισσότερες φορές καταλήγουμε στην οδύνη..

Και οι δυο δρόμοι υποτίθεται είναι γνώριμοι, οικείοι.

Κι όμως..

Αν δεχθούμε πως για κάθε αποτέλεσμα, για κάθε κατάσταση ευθυνόμαστε εμείς

και οι άλλοι είναι απλοί κομπάρσοι στο έργο της ζωή μας, πως καταφέρνουμε να πονάμε τις περισσότερες φορές..?

Είναι οι επιλογές μας λάθος?

Πως καταφέρνουμε να κάνουμε τόσα λάθη αφού οι επιθυμίες μας υποτίθεται έχουν να κάνουν με τις ανάγκες μας?

Μήπως αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε δεν το ξέρουμε ούτε και οι ίδιοι?

Αν είναι έτσι,  τότε δεν ξέρουμε τι θέλουμε?

Και ποιος άλλος δρόμος υπάρχει για να το μάθουμε εκτός του να παλέψουμε και να βρούμε το πραγματικό μας Εγώ?

Χωρίς διάγνωση το μονοπάτι της επίγνωσης μοιάζει με ρωσική ρουλέτα..

Κάθε τι που νομίζουμε αλλά δεν ισχύει είναι και μια σφαίρα στην καρδιά του νου μας..

Έτσι καταλήγουμε να πονάμε…

Προσδοκώντας και επιδιώκοντας την ηδονή το μόνο που καταφέρνουμε είναι να κάνουμε ένα με το πετσί μας την οδύνη..

Και υστέρα..

Υστέρα έρχεται ο εθισμός, που είναι σαν ένας λαβύρινθος.

Κανείς δεν μπορεί να βγει από εκεί..

Και το μόνο που μπορούμε να νιώσουμε είναι η ηδονή της οδύνης μας..

Κάτι είναι και αυτό..

Η οδύνη μας είναι ένα σκοτεινό δωμάτιο. Ξέρουμε κάθε σπιθαμή του

Κάθε ρωγμή στους τοίχους που φωνάζουν το φως.

Έξω από το δωμάτιο, δεν γνωρίζουμε τίποτα.

Αυτό όμως είναι το στοίχημα της ζωής μας.

Κάποτε να ξεκλειδώσουμε την πόρτα και να πετάξουμε

προς το άγνωστο για να το ανταμώσουμε

και εκεί, στο φως..

να βρούμε τον Άγνωστο Θεό. Τον εαυτό μας.

Αγαπα αν τολμας..

Αγαπαμε αν τολμάς


Είμαι το χέρι, δίπλα σου που σηκώνει τα χέρια για προσευχή

Είμαι η μήτρα, που σε γέννησε

Είμαι το πρεζόνι, που του είπαν πως μαστουρωμένος μπορεί να αντέχει

Είμαι ο μπεκρής, που πιστευει πως  το μπουκάλι είναι λήθη

Είμαι ο ζητιάνος, που παλεύει να κρατηθεί από το τίποτα που έχει για μαξιλάρι

Είμαι το μικρό παιδί, που μπλέκεται στα πόδια σου ενώ τρέχεις να προλάβεις το μετρό

Είμαι η άδεια σου μέρα από αισθήσεις

Είμαι η νύχτα, που ξερνά δηλητήριο

Είμαι το χαμένο σου χαμόγελο



Αγάπαμε αν τολμάς

Είμαι ο φόβος ,για όσες στιγμές πόνεσες

Η οργή ,για όσα όνειρα δολοφονηθήκαν κάτω από τρελά φορτηγά

Είμαι ο πόνος, που ήρθε να σε βρει την ώρα της μεγάλης σου βεβαιότητας

Είμαι η αμφιβολία του νικητή\

Η θλίψη και η ταπείνωση του ηττημένου



Αγάπα με αν τολμάς

Δεν υπάρχουν όρια στην αγάπη

Δεν χάνεις ποτέ

Δεν υπάρχει τίποτα να χάσεις από όσα σου ανήκουν όταν αγαπάς

Αγάπαμε αν τολμάς

Και δώσε μου

Όχι σαν έμπορος φτηνών υφασμάτων

Αλλά σαν ερημίτης που χαρίζει στο δέντρο την τελευταία του σταγόνα από νερό

Όχι σαν σύννεφο περαστικό

Μα σαν βροχή που ποτίζει το ξερό χώμα και γίνεται ένα με την ουσία του

Όχι σαν φωτιά που απογυμνώνει τον αέρα

Μα σαν φλόγα δυνατή που ζεσταίνει ακόμα και στους λασπότοπους



Αγάπαμε αν τολμάς

Με το πάθος ενός εφευρέτη

Με τον Έρωτα ενός Αγίου

Με την τόλμη ενός εξερευνητή

Αγάπαμε Άνθρωπε

Εγώ είμαι Εσύ..

Η Γραμμή..

Όλοι κάποτε έχουμε βρεθεί σε μια γραμμή
Έχουμε βρεθεί στην θάλασσα εκεί που σκάει το κύμα
στην λεπτή γραμμή που διαχωρίζει το βρεγμένο ,με το στεγνό κομμάτι της άμμου.
Στην γραμμή που χωρίζει
την αγάπη με την συνήθεια..
τον έρωτα με το παθός
το μίσος, με την δίψα για εκδίκηση
την αλήθεια με το ψέμα
το δίκαιο με το άδικο
Δύσκολο να διακρίνεις μερικές φορές αυτήν την λεπτή γραμμή,
δύσκολο να μην την πατήσεις,να μην την περάσεις καμιά φορά.
Μια γραμμή μας χωρίζει από την τρέλα
Μια λευκή γραμμή από την εξάρτηση
Σε όλη μας την ζωή χαράζουμε γραμμές η περπατάμε πάνω σε αυτές ακροβατώντας.
Γραμμές της Ζωής μας.
Όρια που θέτουμε η μας υποβάλουν.
Μήπως τελικά ξεπερνώντας τα όρια αυτά, ζούμε?
Έχετε περάσει την γραμμή?
Ξέρετε να την αναγνωρίζετε?
Είναι η υπέρβαση της, η απάντηση για το νόημα της Ζωής?
καλησπέρα..

Βραδινές σκέψεις..

Είναι κάτι νύχτες
Τόσο αβάσταχτες όσο και το σκοτάδι που τις τυλίγει.
Γεμάτες από μοναξιά και θλίψη.
Όλα να φωνάζουν φύγε, τρέξε
μα εγώ να μένω ακίνητη, αδύναμη.
Σαν απούσα ..
Είναι νύχτες που δεν τολμώ ούτε καν να μιλήσω με τον εαυτό μου
Και ακόμα και η μουσική γίνεται φαρμάκι που στάζει μέσα στο αίμα μου
σταγόνα σταγόνα όλο τον θάνατο που μπορεί..
Τέτοιες νύχτες
Θα θελα να είμαι δυνατή
Να μην έχω ανάγκη τίποτα
Όμως,τετοιες νυχτες, δεν είμαι..
Και έχω ανάγκη…μια αγκαλιά
Ένα χάδι στα μαλλιά μου , μια ανάσα κοντά στο πρόσωπο μου
Και δυο λόγια τρυφερά
Τέτοιες νύχτες νιώθω πως δεν ζω
Απλά παλεύω να πάρω μικρές ανάσες
Βυθίζομαι ολοένα και πιο πολύ μέσα σε μια απουσία
που δεν έχει ούτε όνομα ούτε και μορφή..
Και ακροβατώ ανάμεσα στο θηρίο και τον άγγελο μέσα μου
Χιλιάδες οι σκέψεις και οι περισσότερες άσχημες, ποταπές
σαν σκουριασμένες άγκυρες που βυθίζουν την ψυχή μου
σε μια άβυσσο που όμοια της, δεν έχω δει ποτέ
Τι κάνω…που παω..πως…
το φεγγάρι ρίχνει το φως του πάνω μου
και με λυγιζει..με θανατώνει λίγο, όσο ξεπροβάλει πίσω από τα σύννεφα
τότε θέλω να κλαψω..να στερέψω…
Αναρωτιέμαι αν έχει σημασία το αύριο τελικά
Αν έχω εγώ τόση δύναμη που να μην έχει σημασία
Άλλες φορές πάλι, πιστεύω πως είμαι ανίκητη πλέον.
Πως τίποτα δεν μπορεί να βάλει ένα ίσκιο ανάμεσα σε εμένα και τον ήλιο μου