Μαθηματικά — Η ειρωνία της ζωής

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα μαθηματικά.
(Αναφυλαξία σε βαθμό κακουργήματος...)
Πάντα πίστευα πως οι αριθμοί είναι στεγνοί.
Το ίδιο και οι πράξεις: τίποτα ονειρικό ή όμορφο δεν υπήρχε μέσα τους.
Στο σχολείο, η ώρα των μαθηματικών ήταν βασανιστική.
Η ώρα του μουτζούρη... μπλιαχ!

Φυσικά, στη ζωή αναγκάστηκα να κάνω πράξεις: αφαιρέσεις, προσθέσεις, διαιρέσεις, πολλαπλασιασμούς.
(Basic level.)

Και να η ειρωνία: όλη μας η ζωή τελικά είναι μαθηματικά.

Προσθέτουμε, από μικρά παιδιά, γνώση.
Αφαιρούμε κακές πράξεις.
Διαιρούμε την αγάπη μας.
Πολλαπλασιάζουμε τις ικανότητές μας.

Και φτάνουμε σε μια ηλικία,
όπου πρέπει να διαλέξουμε ποια είναι η σημαντικότερη πράξη που πρέπει να κάνουμε από εδώ και πέρα.

Για μένα;
Η απάντηση ήταν ξεκάθαρη: Αφαίρεση.

Άρχισα να αφαιρώ:
Πρόσωπα που μπήκαν στη ζωή μου αλλά δεν ήταν ποτέ αληθινά.
Συμβιβασμούς.
Καταστάσεις που οδηγούσαν σε αδιέξοδο.
Και άλλα πολλά... πολλά...

Αν πρόσθεσα;
Ίσως κάποια όνειρα παραπάνω.
Ίσως λίγη περισσότερη δύναμη να απαλλαγώ από σαβούρα.

Και αναρωτιέμαι:
Ζούμε μέσα στην αφαίρεση;
Σβήνουμε κάθε φορά και από κάτι που δεν μας ταιριάζει;
Που μας πηγαίνει πίσω;

Οι άλλες πράξεις δεν αποκλείονται, φυσικά, από τη ζωή μας.
Όμως ποια είναι η σημαντικότερη;
Ε, εδώ σε θέλω...

Μασκες

Γιατί δεν δείχνουμε αυτό που πραγματικά είμαστε;
Μας αρέσει να κρυβόμαστε ή φοβόμαστε μήπως ο άλλος το εκμεταλλευτεί;

Αυτό που κουβαλάμε μέσα μας —
ό,τι νιώθουμε, καλό ή κακό —
είναι ο Εαυτός μας.
Το μόνο αληθινά δικό μας.
Το μοναδικό πράγμα που έχουμε με σιγουριά.

Γιατί το πουλάμε;
Γιατί γελάμε ενώ θέλουμε να κλάψουμε;
Γιατί λέμε "ναι" ενώ μέσα μας ουρλιάζουμε "όχι";
Γιατί δεν λέμε απλά: Φοβάμαι... Πονάω... Είμαι χαρούμενη;

Αιώνιες Απόκριες.
Μάσκες μπροστά από τα πρόσωπα.
Πρόσωπα μπροστά από τις μάσκες.

Ρομαντικοί που παριστάνουν τους σκληρούς.
Σκληροί που παριστάνουν τους ευαίσθητους.

Αν δεν στηρίξουμε εμείς τον εαυτό μας,
αν δεν αγαπήσουμε εμείς αυτό που είμαστε,
κανείς άλλος δεν θα το κάνει.

Άγρυπνη

Υπάρχουν σκέψεις που δεν αποτυπώνονται σε στίχους.
Απλά... δεν μπορείς να δέσεις ή να φωνάξεις τη μαγεία που νιώθεις να καλπάζει μέσα σου,
και να την κάνεις μουσική.
Κι αν το έχεις συνηθίσει, νιώθεις σαν να σου έχουν στερήσει το οξυγόνο.

Καμιά φορά σκέφτομαι πως το Τέλος είναι εδώ,
χέρι-χέρι με την Αρχή που εύχομαι και ελπίζω.
Αναζητώ τα σημάδια που θα με κάνουν να πω πως βρίσκομαι στον σωστό δρόμο,
και συνεχώς παλεύω.
Παλεύω με τον ίδιο μου τον εαυτό.

Μια ολόκληρη ζωή να προσπαθείς να κάνεις το έντιμο και το σωστό,
και τώρα να σε κοροϊδεύει αυτή η ίδια σου η αγωνία,
να σου βγάζει τη γλώσσα και να σου λέει:
"Ρε κορόιδο, κάνε ό,τι κάνουν κι οι άλλοι.
Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα."

Μα πώς να το κάνω αν δεν το πιστεύω;
Πώς να αλλάξω;
Και αν αλλάξω, τι θα είμαι;
Απλά... μια ξένη.

Η μεγαλύτερη μάχη που πρέπει να δώσω, ξέρω, για άλλη μια φορά,
είναι εκείνη που γίνεται μέσα μου.

Όλα τα αρνητικά συναισθήματα που με έχουν περικυκλώσει —
αρχηγός τους η ρημάδα η επιβίωση,
στρατηγός ο εγωισμός,
στρατιώτες το μίσος, η οργή, η αγανάκτηση.

Τι κι αν θεωρώ πως έχω δίκιο;
Ψάχνω κάτω από το προφανές να βρω το κρυμμένο.
Μπορεί να υπάρχει άραγε κανείς που να φταίει περισσότερο από εμένα;

Αν παραδώσω την ευθύνη σε άλλους ώμους,
θα είναι σαν να απαρνιέμαι ότι υπήρξα όλα αυτά τα χρόνια,
ότι ήμουν η μεγάλη απουσία της ίδιας μου της ζωής.

Πολύ φοβάμαι πως οι απαντήσεις που είχα, έχουν από καιρό τελειώσει —
όπως και οι ερωτήσεις.

Και τώρα πρέπει όλα να τα ξανακάνω απ’ την αρχή.
Ακόμα και αυτές.

Κι ας έχει κολλήσει το μυαλό.

Γι’ αυτό γράφω.
Προσπαθώ, άγρυπνη, να κρατηθώ.
Αυτήν τη φορά... στα αλήθεια.

Κι έχω, για αυτόν τον λόγο,
άγρυπνο φύλακα της ψυχής μου
όση αγάπη έχω πάρει μέχρι τώρα.