Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Βραδινές σκέψεις..

Είναι κάτι νύχτες
Τόσο αβάσταχτες όσο και το σκοτάδι που τις τυλίγει.
Γεμάτες από μοναξιά και θλίψη.
Όλα να φωνάζουν φύγε, τρέξε
μα εγώ να μένω ακίνητη, αδύναμη.
Σαν απούσα ..
Είναι νύχτες που δεν τολμώ ούτε καν να μιλήσω με τον εαυτό μου
Και ακόμα και η μουσική γίνεται φαρμάκι που στάζει μέσα στο αίμα μου
σταγόνα σταγόνα όλο τον θάνατο που μπορεί..
Τέτοιες νύχτες
Θα θελα να είμαι δυνατή
Να μην έχω ανάγκη τίποτα
Όμως,τετοιες νυχτες, δεν είμαι..
Και έχω ανάγκη…μια αγκαλιά
Ένα χάδι στα μαλλιά μου , μια ανάσα κοντά στο πρόσωπο μου
Και δυο λόγια τρυφερά
Τέτοιες νύχτες νιώθω πως δεν ζω
Απλά παλεύω να πάρω μικρές ανάσες
Βυθίζομαι ολοένα και πιο πολύ μέσα σε μια απουσία
που δεν έχει ούτε όνομα ούτε και μορφή..
Και ακροβατώ ανάμεσα στο θηρίο και τον άγγελο μέσα μου
Χιλιάδες οι σκέψεις και οι περισσότερες άσχημες, ποταπές
σαν σκουριασμένες άγκυρες που βυθίζουν την ψυχή μου
σε μια άβυσσο που όμοια της, δεν έχω δει ποτέ
Τι κάνω…που παω..πως…
το φεγγάρι ρίχνει το φως του πάνω μου
και με λυγιζει..με θανατώνει λίγο, όσο ξεπροβάλει πίσω από τα σύννεφα
τότε θέλω να κλαψω..να στερέψω…
Αναρωτιέμαι αν έχει σημασία το αύριο τελικά
Αν έχω εγώ τόση δύναμη που να μην έχει σημασία
Άλλες φορές πάλι, πιστεύω πως είμαι ανίκητη πλέον.
Πως τίποτα δεν μπορεί να βάλει ένα ίσκιο ανάμεσα σε εμένα και τον ήλιο μου