Υπάρχουν σκέψεις που δεν αποτυπώνονται σε στίχους.
Απλά... δεν μπορείς να δέσεις ή να φωνάξεις τη μαγεία που νιώθεις να καλπάζει μέσα σου,
και να την κάνεις μουσική.
Κι αν το έχεις συνηθίσει, νιώθεις σαν να σου έχουν στερήσει το οξυγόνο.
Καμιά φορά σκέφτομαι πως το Τέλος είναι εδώ,
χέρι-χέρι με την Αρχή που εύχομαι και ελπίζω.
Αναζητώ τα σημάδια που θα με κάνουν να πω πως βρίσκομαι στον σωστό δρόμο,
και συνεχώς παλεύω.
Παλεύω με τον ίδιο μου τον εαυτό.
Μια ολόκληρη ζωή να προσπαθείς να κάνεις το έντιμο και το σωστό,
και τώρα να σε κοροϊδεύει αυτή η ίδια σου η αγωνία,
να σου βγάζει τη γλώσσα και να σου λέει:
"Ρε κορόιδο, κάνε ό,τι κάνουν κι οι άλλοι.
Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα."
Μα πώς να το κάνω αν δεν το πιστεύω;
Πώς να αλλάξω;
Και αν αλλάξω, τι θα είμαι;
Απλά... μια ξένη.
Η μεγαλύτερη μάχη που πρέπει να δώσω, ξέρω, για άλλη μια φορά,
είναι εκείνη που γίνεται μέσα μου.
Όλα τα αρνητικά συναισθήματα που με έχουν περικυκλώσει —
αρχηγός τους η ρημάδα η επιβίωση,
στρατηγός ο εγωισμός,
στρατιώτες το μίσος, η οργή, η αγανάκτηση.
Τι κι αν θεωρώ πως έχω δίκιο;
Ψάχνω κάτω από το προφανές να βρω το κρυμμένο.
Μπορεί να υπάρχει άραγε κανείς που να φταίει περισσότερο από εμένα;
Αν παραδώσω την ευθύνη σε άλλους ώμους,
θα είναι σαν να απαρνιέμαι ότι υπήρξα όλα αυτά τα χρόνια,
ότι ήμουν η μεγάλη απουσία της ίδιας μου της ζωής.
Πολύ φοβάμαι πως οι απαντήσεις που είχα, έχουν από καιρό τελειώσει —
όπως και οι ερωτήσεις.
Και τώρα πρέπει όλα να τα ξανακάνω απ’ την αρχή.
Ακόμα και αυτές.
Κι ας έχει κολλήσει το μυαλό.
Γι’ αυτό γράφω.
Προσπαθώ, άγρυπνη, να κρατηθώ.
Αυτήν τη φορά... στα αλήθεια.
Κι έχω, για αυτόν τον λόγο,
άγρυπνο φύλακα της ψυχής μου
όση αγάπη έχω πάρει μέχρι τώρα.
