Μαθηματικά — Η ειρωνία της ζωής

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα μαθηματικά.
(Αναφυλαξία σε βαθμό κακουργήματος...)
Πάντα πίστευα πως οι αριθμοί είναι στεγνοί.
Το ίδιο και οι πράξεις: τίποτα ονειρικό ή όμορφο δεν υπήρχε μέσα τους.
Στο σχολείο, η ώρα των μαθηματικών ήταν βασανιστική.
Η ώρα του μουτζούρη... μπλιαχ!

Φυσικά, στη ζωή αναγκάστηκα να κάνω πράξεις: αφαιρέσεις, προσθέσεις, διαιρέσεις, πολλαπλασιασμούς.
(Basic level.)

Και να η ειρωνία: όλη μας η ζωή τελικά είναι μαθηματικά.

Προσθέτουμε, από μικρά παιδιά, γνώση.
Αφαιρούμε κακές πράξεις.
Διαιρούμε την αγάπη μας.
Πολλαπλασιάζουμε τις ικανότητές μας.

Και φτάνουμε σε μια ηλικία,
όπου πρέπει να διαλέξουμε ποια είναι η σημαντικότερη πράξη που πρέπει να κάνουμε από εδώ και πέρα.

Για μένα;
Η απάντηση ήταν ξεκάθαρη: Αφαίρεση.

Άρχισα να αφαιρώ:
Πρόσωπα που μπήκαν στη ζωή μου αλλά δεν ήταν ποτέ αληθινά.
Συμβιβασμούς.
Καταστάσεις που οδηγούσαν σε αδιέξοδο.
Και άλλα πολλά... πολλά...

Αν πρόσθεσα;
Ίσως κάποια όνειρα παραπάνω.
Ίσως λίγη περισσότερη δύναμη να απαλλαγώ από σαβούρα.

Και αναρωτιέμαι:
Ζούμε μέσα στην αφαίρεση;
Σβήνουμε κάθε φορά και από κάτι που δεν μας ταιριάζει;
Που μας πηγαίνει πίσω;

Οι άλλες πράξεις δεν αποκλείονται, φυσικά, από τη ζωή μας.
Όμως ποια είναι η σημαντικότερη;
Ε, εδώ σε θέλω...

Μασκες

Γιατί δεν δείχνουμε αυτό που πραγματικά είμαστε;
Μας αρέσει να κρυβόμαστε ή φοβόμαστε μήπως ο άλλος το εκμεταλλευτεί;

Αυτό που κουβαλάμε μέσα μας —
ό,τι νιώθουμε, καλό ή κακό —
είναι ο Εαυτός μας.
Το μόνο αληθινά δικό μας.
Το μοναδικό πράγμα που έχουμε με σιγουριά.

Γιατί το πουλάμε;
Γιατί γελάμε ενώ θέλουμε να κλάψουμε;
Γιατί λέμε "ναι" ενώ μέσα μας ουρλιάζουμε "όχι";
Γιατί δεν λέμε απλά: Φοβάμαι... Πονάω... Είμαι χαρούμενη;

Αιώνιες Απόκριες.
Μάσκες μπροστά από τα πρόσωπα.
Πρόσωπα μπροστά από τις μάσκες.

Ρομαντικοί που παριστάνουν τους σκληρούς.
Σκληροί που παριστάνουν τους ευαίσθητους.

Αν δεν στηρίξουμε εμείς τον εαυτό μας,
αν δεν αγαπήσουμε εμείς αυτό που είμαστε,
κανείς άλλος δεν θα το κάνει.