Οδύνη και Ηδονή

Όσο κι αν αναζητώ την ηδονή,
τις περισσότερες φορές καταλήγω στην οδύνη.

Και οι δύο δρόμοι υποτίθεται πως είναι γνώριμοι, οικείοι.
Κι όμως...

Αφού για κάθε αποτέλεσμα, για κάθε κατάσταση, ευθύνομαι εγώ,
κι οι άλλοι είναι απλοί κομπάρσοι στο έργο της ζωής μου,
πώς καταφέρνω να πονάω ξανά και ξανά;

Άρα, οι επιλογές μου είναι λάθος.

Πώς γίνεται να κάνω τόσα λάθη,
αφού οι επιθυμίες μου υποτίθεται ότι έχουν να κάνουν με τις ανάγκες μου;

Καταλήγω να πιστεύω πως αυτό που πραγματικά χρειάζομαι,
δεν το ξέρω.
Δεν ξέρω τι χρειάζομαι.

Πρέπει να παλέψω με εμένα την ίδια για να βρω το πραγματικό μου Εγώ.
Πρέπει να μάθω να ακούω εκείνη τη Φωνή που μου δείχνει τον Δρόμο.

Χωρίς διάγνωση,
το μονοπάτι της επίγνωσης μοιάζει με ρωσική ρουλέτα.
Κάθε τι που νομίζω ή πιστεύω ως αληθινό — αλλά δεν είναι —
είναι μια σφαίρα στην καρδιά του νου μου.

Και καταλήγω να πονάω.

Προσδοκώντας και επιδιώκοντας την ηδονή,
το μόνο που καταφέρνω είναι να κάνω ένα με το πετσί μου την οδύνη.

Και ύστερα...
έρχεται ο εθισμός.
Ένας λαβύρινθος χωρίς έξοδο.

Δεν μπορώ να βγω από εκεί.
Το μόνο που νιώθω είναι η ηδονή της οδύνης μου.

Η οδύνη μου είναι ένα σκοτεινό δωμάτιο.
Ξέρω κάθε σπιθαμή του.

Κάθε ρωγμή στους τοίχους,
μετά από κάποιο σοκ — μια απώλεια ψευδαίσθησης —
φωνάζει πως έξω από αυτό το δωμάτιο υπάρχει και κάτι άλλο.

Μα έξω από αυτό το δωμάτιο δεν ξέρω τίποτα.

Κι όμως, νιώθω πως αυτό είναι το στοίχημα της ζωής μου:
να ανοίξω την πόρτα και να πετάξω.

Και έτσι...
διαμέσου του Σκότους,
να βρω τον Άγνωστο Θεό.

Τον Εαυτό μου.

Αγαπα αν τολμας..

Αγαπαμε αν τολμάς


Είμαι το χέρι, δίπλα σου που σηκώνει τα χέρια για προσευχή

Είμαι η μήτρα, που σε γέννησε

Είμαι το πρεζόνι, που του είπαν πως μαστουρωμένος μπορεί να αντέχει

Είμαι ο μπεκρής, που πιστευει πως  το μπουκάλι είναι λήθη

Είμαι ο ζητιάνος, που παλεύει να κρατηθεί από το τίποτα που έχει για μαξιλάρι

Είμαι το μικρό παιδί, που μπλέκεται στα πόδια σου ενώ τρέχεις να προλάβεις το μετρό

Είμαι η άδεια σου μέρα από αισθήσεις

Είμαι η νύχτα, που ξερνά δηλητήριο

Είμαι το χαμένο σου χαμόγελο



Αγάπαμε αν τολμάς

Είμαι ο φόβος ,για όσες στιγμές πόνεσες

Η οργή ,για όσα όνειρα δολοφονηθήκαν κάτω από τρελά φορτηγά

Είμαι ο πόνος, που ήρθε να σε βρει την ώρα της μεγάλης σου βεβαιότητας

Είμαι η αμφιβολία του νικητή\

Η θλίψη και η ταπείνωση του ηττημένου



Αγάπα με αν τολμάς

Δεν υπάρχουν όρια στην αγάπη

Δεν χάνεις ποτέ

Δεν υπάρχει τίποτα να χάσεις από όσα σου ανήκουν όταν αγαπάς

Αγάπαμε αν τολμάς

Και δώσε μου

Όχι σαν έμπορος φτηνών υφασμάτων

Αλλά σαν ερημίτης που χαρίζει στο δέντρο την τελευταία του σταγόνα από νερό

Όχι σαν σύννεφο περαστικό

Μα σαν βροχή που ποτίζει το ξερό χώμα και γίνεται ένα με την ουσία του

Όχι σαν φωτιά που απογυμνώνει τον αέρα

Μα σαν φλόγα δυνατή που ζεσταίνει ακόμα και στους λασπότοπους



Αγάπαμε αν τολμάς

Με το πάθος ενός εφευρέτη

Με τον Έρωτα ενός Αγίου

Με την τόλμη ενός εξερευνητή

Αγάπαμε Άνθρωπε

Εγώ είμαι Εσύ..

Η Γραμμή..

Όλοι, κάποτε, στεκόμαστε πάνω σε μια γραμμή.
Εκεί όπου σκάει το κύμα,
εκεί όπου το στεγνό συναντάει το βρεγμένο.

Γραμμές λεπτές, σχεδόν αόρατες.
Που χωρίζουν την αγάπη από τη συνήθεια.
Τον έρωτα από το πάθος.
Το μίσος από την πίκρα.
Το αληθινό από το βολικό.

Γραμμές που δεν φαίνονται πάντα.
Κι όμως, καμιά φορά, τις περνάμε.
Όχι από αδυναμία —
αλλά από την ανάγκη να συνεχίσουμε να περπατάμε.

Μια γραμμή μας χωρίζει από την τρέλα.
Μια άλλη, από την παραίτηση.

Κι όμως...
όλη η ζωή είναι ένας χορός πάνω σε γραμμές.
Άλλες τις σχεδιάζουμε ανεπίγνωστα μόνοι μας.
Άλλες τις βρίσκουμε τυχαία μπροστά μας.

Κι ίσως, τελικά,
η ζωή να μην είναι να μείνεις πίσω από τις γραμμές,
ούτε να τις διαλύσεις με θυμό.

Ίσως ζωή να είναι να μάθεις να περνάς απέναντι,
να βρεις τον Εαυτό σου.

Έχετε νιώσει ποτέ το τίναγμα της ψυχής
όταν διασχίζετε μια τέτοια γραμμή;
Είναι σαν να πεθαίνεις και γεννιέσαι ξανά.

Κάθε φορά.

Βραδινές σκέψεις..

Είναι κάτι νύχτες,
τόσο αβάσταχτες όσο και το σκοτάδι που τις τυλίγει.
Γεμάτες μοναξιά και θλίψη.

Όλα να φωνάζουν: "Φύγε, τρέξε!"
Κι εγώ...
ακίνητη.
Αδύναμη.
Σαν απούσα.

Είναι νύχτες που δεν τολμώ ούτε καν να μιλήσω με τον εαυτό μου.
Και η μουσική —
ακόμα κι αυτή —
γίνεται φαρμάκι που στάζει μέσα στο αίμα μου,
σταγόνα σταγόνα,
όλο τον θάνατο που μπορεί.

Τέτοιες νύχτες,
θα 'θελα να είμαι δυνατή.
Να μην έχω ανάγκη τίποτα.
Όμως... δεν είμαι.

Και έχω ανάγκη.
Μια αγκαλιά.
Ένα χάδι στα μαλλιά μου.
Μια ανάσα κοντά στο πρόσωπό μου.
Δυο λόγια τρυφερά.

Τέτοιες νύχτες δεν ζω.
Απλά παλεύω να πάρω μικρές ανάσες.
Βυθίζομαι ολοένα και πιο βαθιά μέσα σε μια απουσία,
χωρίς όνομα, χωρίς μορφή.

Ακροβατώ
ανάμεσα στο θηρίο και τον άγγελο μέσα μου.

Χιλιάδες οι σκέψεις.
Οι περισσότερες άσχημες, ποταπές,
σαν σκουριασμένες άγκυρες
που βυθίζουν την ψυχή μου
σε μια άβυσσο που όμοιά της δεν έχω ξαναδεί.

Τι κάνω;
Πού πάω;
Πώς;

Το φεγγάρι ρίχνει το φως του πάνω μου.
Με λυγίζει.
Με θανατώνει λίγο,
καθώς ξεπροβάλλει πίσω από τα σύννεφα.

Τότε θέλω να κλάψω.
Να στερέψω.

Αναρωτιέμαι αν έχει σημασία το αύριο τελικά.
Αν έχω τόση δύναμη μέσα μου,
που να μην έχει καμία σημασία το αύριο.

Κι άλλες φορές...
πιστεύω πως είμαι ανίκητη πλέον.
Πως τίποτα δεν μπορεί να ρίξει ίσκιο
ανάμεσα σε μένα και στον ήλιο μου.

Παγιδευμενη..

Πώς ξεφεύγεις;

Από συναισθήματα που δεν ελέγχεις.
Από καταστάσεις που — ενώ έχεις μερίδιο ευθύνης — ξέφυγαν από τα χέρια σου.

Από διλήμματα που δεν αντέχεις.
Από ανθρώπους που προσπαθούν να σε χειραγωγήσουν
στο όνομα της Αγάπης ή του Πρέπει.

Και εσύ...

Όχι έρμαιο.
Μαχητής.

Με όπλα λίγα —
μα αποτελεσματικά,
αν τα πιστέψεις.

Η παγίδα είναι εκεί...
Την πλησιάζεις.
Ή είσαι ήδη θύμα της.

Πώς ξεφεύγεις;
Τι αντιτάσσεις;
Ποια είναι η ασπίδα και το όπλο σου;

Ο Επαναστάτης..

Ιησούς, ο Επαναστάτης

Ο μεγαλύτερος επαναστάτης όλων των εποχών.

Τον αγάπησαν, τον πρόδωσαν, τον σταύρωσαν.
Και αφού τον κήρυξαν Θεό, αποκήρυξαν κάθε αλήθεια που δεν τους βόλευε.
Κράτησαν μόνο όσα τους συνέφεραν.

Μία είναι η αλήθεια που κήρυξε:
ΑΓΑΠΗ.

Κι όμως, την πολέμησαν όσο καμία άλλη ιδέα.
Κήρυξε την Αγάπη που είναι Ελευθερία — όχι φόβος.
Την Αγάπη που σώζει — όχι που σκλαβώνει.
Την Αγάπη που εξισώνει — που είναι πάνω από φυλές, ανθρώπινες αμαρτίες, ιδεολογίες, εθνικότητες, επαγγέλματα, και κάθε μορφή διαχωρισμού.

Αν ήταν Θεός... έζησε σαν Άνθρωπος.
Αν ήταν Άνθρωπος... έπραξε σαν Θεός.

Ένωσε με τη ζωή του όλο τον κόσμο.
Μα τις διδαχές του τις κάνανε σημαία οι σταυροφόροι,
σταυρό οι ρασοφόροι,
καρφιά μέσα σε ψυχές οι τάχατες ευλαβείς.

Ανάμεσα στη μία και μόνη αλήθεια — την Αγάπη —
στοίβαξαν χιλιάδες κανόνες, δόγματα, ψαλμωδίες, κτίρια και ανθρώπινα μέτρα και σταθμά.

"Αγάπα τον πλησίον σου."
"Γύρνα και το άλλο μάγουλο."
"Όποιος ευεργετεί τον ζητιάνο, είναι σαν να το κάνει σε εμένα."
"Μην κρίνεις για να μην κριθείς."

Συντρόφεψε τελώνες, πόρνες, περιθωριακούς.
Μέμφθηκε φαρισαίους, Καίσαρες και δυνατούς.
Οι πρώτοι τον αγάπησαν. Οι δεύτεροι τον σκότωσαν.

Και κάθε μέρα, κάθε στιγμή,
τον σκοτώνουν ξανά —
εκείνοι που ισχυρίζονται πως πιστεύουν.

Παραποιούν κάθε λόγο και διδαχή.
Έκαναν τον δρόμο δαμόκλειο σπάθη.
Την αλήθεια, όρκο σιωπής και φόβου.

Και οι απανταχού "φωστήρες", οι "διαβασμένοι",
αρνούνται ακόμα και την ουσία εκείνη
από την οποία είναι πλασμένοι:

ΖΩΗ = ΑΓΑΠΗ
ΑΓΑΠΗ = ΦΩΣ
ΦΩΣ = ΘΕΟΣ

Η Βασιλεία των Ουρανών είναι μέσα μας.

Καλή Ανάσταση σε όλους!

Το Όνειρο της Αγάπης

Η αγάπη δεν είναι υποταγή.
Είναι ελευθερία.

Όταν αγαπάς, δεν σκλαβώνεις.
Δεν εκβιάζεται η αγάπη.
Δεν καλουπώνεται, δεν χωρά σε ταμπέλες.

Η αγάπη είναι προσφορά και θυσία.
Μα αν δεν αγαπάς και δεν σέβεσαι τον εαυτό σου,
δεν μπορείς να αγαπήσεις και να σεβαστείς κανέναν.

Η αγάπη δεν βάζει εμπόδια,
ανοίγει δρόμους.
Δεν πλέκει τα όνειρά της μέσα σε συμβιβασμούς.

Η αγάπη σε κάνει να χαίρεσαι,
όχι να δακρύζεις.

Όταν αγαπάς,
δεν έχεις ερωτηματικά.
Μόνο απλές και μικρές βεβαιότητες,
που ταιριάζουν με κάθε χρώμα της ψυχής σου.

Η αγάπη δεν έχει βέλη, μα στόχους.
Είναι πάνω από εγωισμούς, διλήμματα και μέτρα.
Αψηφά το ανθρώπινο και συμβαδίζει με το θεϊκό.

Στηρίζεται — και δεν στηρίζεται —
παρά μόνο πάνω στο φωτεινό νήμα της ίδιας της ουσίας της.

Την έχετε συναντήσει;
Αν ναι... μην την χάσετε ποτέ.

Είναι ο δρόμος που λίγοι ξέρουν να βαδίσουν πάνω του.
Θέλει τόλμη και αρετή,
βλέμμα καθαρό και πίστη.

Και δεν έχει καμία σχέση με της σάρκας το πάθος,
μα με τον έρωτα δύο ψυχών
που επιτέλους συναντιούνται...
ύστερα από αιώνες.

Όμορφα όνειρα εύχομαι!

---

🌟