Όλοι, κάποτε, στεκόμαστε πάνω σε μια γραμμή.
Εκεί όπου σκάει το κύμα,
εκεί όπου το στεγνό συναντάει το βρεγμένο.
Γραμμές λεπτές, σχεδόν αόρατες.
Που χωρίζουν την αγάπη από τη συνήθεια.
Τον έρωτα από το πάθος.
Το μίσος από την πίκρα.
Το αληθινό από το βολικό.
Γραμμές που δεν φαίνονται πάντα.
Κι όμως, καμιά φορά, τις περνάμε.
Όχι από αδυναμία —
αλλά από την ανάγκη να συνεχίσουμε να περπατάμε.
Μια γραμμή μας χωρίζει από την τρέλα.
Μια άλλη, από την παραίτηση.
Κι όμως...
όλη η ζωή είναι ένας χορός πάνω σε γραμμές.
Άλλες τις σχεδιάζουμε ανεπίγνωστα μόνοι μας.
Άλλες τις βρίσκουμε τυχαία μπροστά μας.
Κι ίσως, τελικά,
η ζωή να μην είναι να μείνεις πίσω από τις γραμμές,
ούτε να τις διαλύσεις με θυμό.
Ίσως ζωή να είναι να μάθεις να περνάς απέναντι,
να βρεις τον Εαυτό σου.
Έχετε νιώσει ποτέ το τίναγμα της ψυχής
όταν διασχίζετε μια τέτοια γραμμή;
Είναι σαν να πεθαίνεις και γεννιέσαι ξανά.
Κάθε φορά.
