Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Να είσαι...


Δεν ξέρω αν υπάρχουν λευκοί άνθρωποι
Άνθρωποι μόνο γεμάτοι από φως και αγάπη
Η άνθρωποι γεμάτοι από σκοτάδι και κακία
Η αν όλα συνυπάρχουν σε μια ευαίσθητη και λεπτή ισορροπία
Πίστευα πάντα, πως είτε είναι το ένα η το άλλο.
Αν όμως ένας άνθρωπος που φαινομενικά είναι καλός και ευαίσθητος
πως μπορεί να κάνει άσχημες και καταστροφικές σκέψεις?
και πόσο απέχει από το να τις πράξει?

Κάθε μας βήμα στο μονοπάτι της ζωής
είναι και μια πρόκληση και μια επιλογή που καλούμαστε να παρουμε....
Να είμαστε δίκαιοι η άδικοι
Σωστοί η λάθος
Να αγαπάμε η να μισούμε

Η επιλογή όμως πως γίνεται??
Σύμφωνα με αυτό που υπάρχει έτσι και αλλιώς μέσα μας
Η από τα εκάστοτε εξωτερικά ερεθίσματα?
Κάθε μας ενέργεια είναι καθαρά.. ΕΜΕΙΣ..
η εξαρτάται από τις καλές η κακές ενέργειες των άλλων?
Και τελικά πόσο ακέραιος μπορεί να λες πως είσαι
αν εκείνο που επιλέγεις είναι αποτέλεσμα
των "κακών" ενεργειών εναντίον σου?

Ακεραιότητα....λέξη που δεν χωρά συμβιβασμούς...ε??

6 σχόλια:

kaita7katsikakia είπε...

Καλησπέρα!

"πως μπορεί να κάνει άσχημες και καταστροφικές σκέψεις?
και πόσο απέχει από το να τις πράξει?"

Απέχει τόσο, όσο απέχει από την επίγνωσή ότι διαθέτει αυτές τις καταστροφικές σκέψεις.

Poet είπε...

Μετέτρεψες τις απλές σκέψεις σε ποίηση. Κι αυτό μετράει για μένα όσο και η αξία των σκέψεων σου. Καλό βράδυ.

Καλυψώ είπε...

kaita7katsikakia

!!!δεν ξερω τι να σχολιασω
το ονομα σου..η το σχολιο σου..;)))

Γνωση..επιγνωση..διαγνωση..

καλοβραδο!!

Καλυψώ είπε...

Ποιητη...

καλως ορισες και απο εδω..
χαρα μου να σε βλεπω..!!

ομορφο ξημερωμα!!

Sharpedon είπε...

"Αν όμως ένας άνθρωπος που φαινομενικά είναι καλός και ευαίσθητος
πως μπορεί να κάνει άσχημες και καταστροφικές σκέψεις?
και πόσο απέχει από το να τις πράξει?"

Ελάχιστα πιστεύω. Κράτα το φαινομενικά, γιατί αν με το "καλός και ευαίσθητος" εννοείς πράος, μειλίχιος, "ανθρωπάκι" που λένε, μόνο εκεί, στα πολύ ψηλά στρώματα είναι καλός. Μέσα του εκκολάπτεται ένα κτήνος, και το ξέρει.
Και με την πρώτη ευκαιρία θα το αφήσει ελεύθερο. Δεν εννοώ όμως πραγματικά στοϊκούς ανθρώπους, ούτε τους λεγόμενους "χαμηλών τόνων".

Εξηγούμαι :
Το βλέπω καθαρά..νιτσεϊκά το θέμα. "Φοβού τους αδύναμους και ταπεινόφρονες, τους καταπιεσμένους".
Μόνο από τους σκληρούς και δυνατούς, τους φαινομενικά αναίσθητους, μπορείς να περιμένειες γνήσια καλωσύνη, συμπόνοια, αγάπη και πραγματική φιλία.
Με τον οίκτο και την λύπη τους τα "ανθρωπάκια" σε δηλητηριάζουν μέχρι τα σωθηκά - και με το που βρουν την πρώτη ευκαιρία θα σε πατήσουν κάτω να σε λιώσουν.

Εν κατακλείδει συμφωνώ απολύτως με το Νίτσε σε αυτό. Αυτές τις δυο φράσεις τις πρωτοδιάβασα παιδάκι και ποτέ δεν ήμουν πιο σίγουρος για το πόσο αληθεύουν :

"Δεν υπάρχει καλός και κακός, υπάρχει μόνο δυνατός και αδύναμος"

"Ποιον θεωρώ κακό; Αυτόν που θέλει συνεχώς να ντροπιάζει, να μειώνει τους άλλους; Ποιον θεωρώ καλό; Αυτόν που σε δυναμώνει, που σε απαλλάσει από την ντροπή"

xristina είπε...

οτι κι αν ειχα στο μυαλό ...ο Badbug με κάλυψε πλήρως

Καλυψω, δυσκολα μας έβαλες σήμερα...

αυτό που μένει είναι το "έργο" του καθένα...δεν κοιτάζω τους ανθρώπους αλλά τα έργα τους.

την καλησπέρα μου