Να είσαι...

Δεν ξέρω αν υπάρχουν λευκοί άνθρωποι.
Άνθρωποι μόνο γεμάτοι φως και αγάπη.
Ή άνθρωποι μόνο γεμάτοι σκοτάδι και κακία.

Ίσως όλα να συνυπάρχουν
σε μια ευαίσθητη, λεπτή ισορροπία.

Πίστευα πάντα πως είναι είτε το ένα είτε το άλλο.
Μα αν ένας άνθρωπος, φαινομενικά καλός και ευαίσθητος,
μπορεί να κάνει άσχημες και καταστροφικές σκέψεις...
πόσο απέχει από το να τις πράξει;

Κάθε μας βήμα στο μονοπάτι της ζωής
είναι μια πρόκληση και μια επιλογή που καλούμαστε να πάρουμε.
Να είμαστε δίκαιοι ή άδικοι.
Σωστοί ή λάθος.
Να αγαπάμε ή να μισούμε.

Η επιλογή όμως... πώς γίνεται;

Σύμφωνα με αυτό που υπάρχει έτσι κι αλλιώς μέσα μας;
Ή ανάλογα με τα εκάστοτε εξωτερικά ερεθίσματα;

Κάθε μας ενέργεια είναι καθαρά... εμείς;
Ή εξαρτάται από τις καλές ή κακές ενέργειες των άλλων;

Και τελικά,
πόσο ακέραιος μπορείς να λες πως είσαι
αν εκείνο που επιλέγεις
είναι αποτέλεσμα των "κακών" ενεργειών εναντίον σου;

Ακεραιότητα...
Λέξη που δεν χωρά συμβιβασμούς, ε;